Po dość długim okresie braku interakcji z tą serią (wbrew temu, że ciągle sypią się jak z rękawa nowe odsłony) postanowiłem spróbować swoich sił i w końcu przejść pierwszą oryginalną część, zakopaną wśród innych gier z czasów dzieciństwa.

Pierwsze wrażenia? Muszę przyznać, że niezbyt zadowalające. Oczywiście nie chodzi o graficzną sferę gry, gdyż to przez długi czas było nieoficjalnym(?) znakiem rozpoznawczym serii + tragicznością jak na tamte lata wcale nie trąci.
Gra, pomimo dobrze działającej instalacji, odmówiła odpalenia pod Windowsem XP. Oczywiście zmuszony byłem odpalić ją DOSBoxem, co jednak zaowocowało skokami w FPSach owej gry. Jako cierpliwy człowiek, doświadczony graniem w mocne gry na słabym sprzęcie mogłem to bezproblemowo przeboleć. Mocno jednak tknęło mnie toporne sterowanie, które z racji długiego oczekiwania na docierające sygnały z klawiszy nie pozwala lekką ręką jednocześnie skakać w cztery strony obracając się i strzelając (no i walcz tu teraz z przeciwnikami latającymi z zastraszającą prędkością wokół ciebie).
No i w sumie ostatnia kiepska sprawa: tekstury plansz. Wiem, że czasy były cienkie z rozdzielczością i konieczne było dobranie kolorów etc. do lokacji podziemnych świątyń i ukrycia sekretów, ale to jest po prostu tragiczne. Wstępne rozeznanie się w terenie często nie zdaje dobrych rezultatów, a z czasem krążenia i gapienia się na to wszystko zaczyna z uczucia przygody w niebezpiecznym miejscu robić się po prostu mdławo i nudno.

Teraz już wiem, czemu to kiedyś porzuciłem...


Ale muszę też przyznać, że gra ma całkiem sporo plusów. Przykładowo oprawa dźwiękowa: pomimo braku muzyki w tle, wszystkie odgłosy i sam voice-over bohaterki prezentują się na zacnym poziomie. Odgłosy przesuwających się mechanizmów i co poniektóre porykiwania w miarę zwyczajnych zwierząt skutecznie zjeżą włos na głowie niejednemu podróżnikowi.
Zagadki logiczne wykorzystują w pełni możliwości samej trójwymiarowości gry i nie rzucają się bezczelnie w oczy błyskami i migotaniem, co zmusza gracza do badania wszystkich możliwych zakamarków i dzięki temu niespodziewanego odkrywania sekretów w mało dostępnych, cudem zauważonych miejscach. (chociaż znalezienie trzeciego trybika w czwartym poziomie może okazać się dość ciężką sprawą, więc zło i tu siedzi).
Animacje wszystkich postaci stoją na wystarczającym poziomie by stwierdzić, że są tym czym są i przemieszczają się w miarę naturalnie. Trójwymiarowość inwentarza może troszkę koliduje z dwuwymiarowością ciężkich do zauważenia przedmiotów na samych planszach, ale działa to wizualnie na korzyść gry.

Dobra, kończę już bo się zacząłem rozpisywać jak Amigos, a szczegóły gierki zawsze można przecież omawiać w dziale Labolatorium.
Polecam tą część (bo grę zapewne praktycznie wszyscy znają) tym, którzy mają kupę czasu do stracenia i żelazne nerwy w pokonywaniu przeszkód, bo to najbardziej zauważalne "koszty" zabawy z tą grą.

Tomb Raider

Pojawił się także dodatek o intrygującym podtytule Unfinished Business, jednak ja już mam dosyć toporności tejże gry pod DOSBoxem, więc ew. odszukanie i obadanie pozostawiam bardziej zapalonym graczom.