Przygodówki z początku lat 90, pomimo pikselkozy i doprowadzania do białej gorączki różnie ogarnialną kreatywnością pewnych zagadek, posiadały wiele cech, których brakuje teraźniejszym trójwymiarowym Point'n'Clickom.
Poziom humoru stał na o wiele wyższym poziomie, wywołując na twarzy szeroki uśmiech na dłuższy czas, zamiast lekkich zagięć kącików ust przy jakimś rzadkim, w miarę lotnym sarkastycznym dowcipie nowszych bohaterów.
Horrory z kolei stały wprawdzie na lekko niższym poziomie ze straszeniem, ale i im szło lepiej z budowaniem napięcia i momentami, które wrzynają się w pamięć na dłuuuugo, ale nie będę o tym wszystkim rozprawiał, bo to nie miejsce i nie czas na takie bzdetne rozwodzenie się.

Pierwsza część, wydana w 1990, oddaje nam do dyspozycji trio tytułowych goblinów, uzupełniających się nawzajem swoimi, łatwymi do przypisania z wyglądu, umiejętnościami. Przemierzają oni łącznie 22 poziomy pełne zagadek i niebezpieczeństw, z... jakichśtam powodów. Poza oczywistą podróżą łączy ich jeszcze pasek życia, który w wątpliwym stopniu spowalnia częste i niechybne Game Overy...
Gra się jednak całkiem przyjemnie, zagadki nie okazują się niesamowicie trudne, a specyficzna kreska (linia?) rysowania nadaje grze dość przyjemny klimat i zgrabnie podkreśla w sposób humorystyczny aparycję przewijających się po ekranie postaci.

Gobliiins

[gra PC: DOS]

Druga część z kolei już skróciła grupkę bohaterów o jedną głowę, wprowadzając w ten sposób nową, dość oryginalną parę. Jeden z nich jest wiadomo, normalnym goblinem, przygotowanym na standardowe podejmowanie wyzwań. Ale to drugie... fioletowe coś to totalny random, jeśli chodzi o zachowania. Ogólnie solidny przykład gościa, z którym nikt normalny nie wybrałby się w dłuższą podróż.
Tym razem przygoda bohaterów jest bardziej koherentna. Zostają wysłani na ratunek księżniczce porwanej przez typa spod ciemnej gwiazdy o wdzięcznym imieniu Amoniak. Torują podobnie jak bohaterowie jedynki drogę pokonując wszelkie przeszkody często dość zabawnymi sposobami.
Spośród nowych elementów rozgrywki można wyróżnić wyzwania czasowe, gdy jeden z goblinów musi szybko wykonać coś podczas gdy drugi np. odwraca uwagę, oraz brak jakiegokolwiek paska energii, co sprowadza szansę na zgon jednego z bohaterów do poziomu zera absolutnego.

Gobliins 2: The Prince Bufoon

WERSJA DEMO: http://www.bestoldgames.net/eng/old-gam … iins-2.php
[3 MB - gra PC: DOS]

W trzeciej części znowu urąbano goblinom jedną głowę i do naszej dyspozycji oddany zostaje jeden główny bohater (jakiś niż demograficzny, czy co?). Po drodze spotyka wprawdzie postacie służace pomocą, ale wyglądem daleko im do czegoś normalnego, już nawet pomijając kwestię bycia goblinem. Ok, no dobra, pojawia się odpowiednik bohatera w wersji żeńskiej (prawie identycznie odziany, co za zbieg okoliczności), nad którym raz przejmujemy kontrolę, ale koniec końców nie mają okazji współpracować ze sobą.
Oczywiście ten główny zły znikąd jest całkiem łaskawy i w bardzo przyjemny sposób dostarcza bohaterowi kolejnego towarzysza podróży, a precyzyjniej lubiące lewitujący nocą sernik alter ego.
Pod względem fabularnym i humorystycznym jest to jak dotąd najciekawsza część z serii, aczkolwiek można się przyczepić do poziomu zagadek, bo bardzo często można się pogubić od nadmiaru interakcyjnych obiektów na planszy, a co dopiero dopasowywania odpowiedniego przedmiotu do któregoś z nich (zwłaszcza w późniejszych etapach).

Goblins Quest 3
(Wówczas bycie pod pieczą Sierry zobowiązywało.)

[gra PC: DOS]